Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
Ὅτι ὁ Θεός ὀργίζεται εἰς τάς ἑορτάς τῶν Χριστιανῶν διά τά παιγνίδια καί τούς χορούς
Κατά ἀλήθειαν, ἀδελφοί, ἐσεῖς μέ τάς ἀταξίας ὅπου κάμνετε εἰς τάς ἡμέρας τῶν ἑορτῶν καί τοῦ Πάσχα, τόσον πολλά παροργίζετε τόν ἅγιον Θεόν, ὥστε ὅπου τόν κάμνετε νά σᾶς φοβερίζῃ, καί νά λέγῃ ἐκεῖνα τά ἴδια λόγια ὅπου εἶπε ποτέ ἐναντίον τῶν Ἑβραίων διά τοῦ προφήτου Ἀμώς, δηλαδή, πώς ἔχει νά γυρίσῃ τάς ἑορτάς καί πανυγήρεις σας εἰς πένθος καί λύπην· καί τά πνευματικά σας ψάλματα εἰς θρήνους καί δάκρυα· «μεταστρέψω τάς ἑορτάς ὑμῶν εἰς πένθος, καί πάσας τάς ᾠδάς ὑμῶν εἰς θρῆνον» (Ἀμ. η’ 10)· καθώς καί διά τῶν ἔργων τοῦτο ἐποίησεν εἰς τόν καιρόν τῶν Μακκαβαίων· διότι, ἀναγινώσκομεν εἰς αὐτούς, ὅτι «τό ἁγίασμα τῆς Ἱερουσαλήμ ἠρημώθη ὡς ἔρημος· αἱ ἑορταί αὐτῆς ἐστράφησαν εἰς πένθος· τά σάββατα αὐτῆς εἰς ὀνειδισμόν· ἡ τιμή αὐτῆς εἰς ἐξουδένωσιν» (α’ Μακ. α’ 39). Ἐσεῖς μέ τά παίγνια καί χορούς καί τραγούδια καί μεθύσια καί πολέμους καί μάχας καί τά ἄλλα κακά, ὅπου ἐργάζεσθε εἰς τάς ἑορτάς καί τό Πάσχα, ἀναγκάζετε τόν Θεόν νά φωνάζῃ πώς ἐμίσησε καί δέν θέλει πλέον τάς τοιαύτας πανηγύρεις σας καί πώς ἀποστρέφεται τάς τοιαύτας ἑορτάς σας «μεμίσηκα, ἀπώσμαι ἑορτάς ὑμῶν, καί οὐ μή ὀσφρανθῶ θυσίας ἐν ταῖς πανηγύρεσιν ὑμῶν» (Ἀμώς ε’ 12).
Καί ἄν ὁ Θεός διά τάς ἁμαρτίας τῶν Ἑβραίων ἐμίσησε καί δέν ἠθέλησε νά ἀκούῃ πλέον τά θεῖα ᾂσματα, ὅπου τοῦ ἔψαλλον καί τά ἱερά ὄργανα καί πνευματικά παιγνίδια, ὅπου ἔπαιζον μέσα εἰς τόν Ναόν του, καί μ’ ὅλον ὅπου ἔψαλλον καί κροτοῦσαν αὐτά εἰς δοξολογίαν καί τιμήν καί μεγαλοπρέπειαν τοῦ ἁγίου ὀνόματός του ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν ἑορτῶν· λέγει γάρ «μετάστησον ἀπ’ ἐμοῦ ἦχον ᾠδῶν σου, καί ψαλμόν ὀργάνων σου οὐκ ἀκούσομαι» (Ἀμ. ε’ 23), ἄν λέγω, ἐκεῖνα ἐμίσησε, πόσον μᾶλλον καί ἀσυγκρίτως πόσον μισεῖ καί ἀποστρέφεται τά διαβολικά παιγνίδια, ὅπου ἐσεῖς οἱ χριστιανοί παίζετε ἐν ταῖς ἑορταῖς, ὄχι εἰς δόξαν Θεοῦ, ἀλλά εἰς δόξαν καί τιμήν καί πομπήν τοῦ σατανᾶ; πόσῳ μᾶλλον μισεῖ καί συχαίνεται τούς χορούς καί τραγούδια τῶν ἀσέμνων γυναικῶν καί ἀνδρῶν, τά ὁποῖα καί μέ τήν ἀκοήν τους μοναχήν, προξενοῦσι κάθε κέντρον καί γαργαλισμόν τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς καί ἐπιθυμίας; καθώς λέγει ὁ μέγας Βασίλειος· «ἔστιν ἰδεῖν γυναῖκας ἀσχημονούσας ὑπό τῆς μέθης καί κατασχηματιζομένας πρός ἔκλυσιν, καί μέλη τεθρυμμένα ᾀδούσας, δυνάμενα καί μόνον ἀκουσθέντα, πάντα οἶστρον ἡδονῆς ἐμποιῆσαι τοῖς ἀκολάστοις» (Λόγ. περί μεθυόντων).
Τί κακά ποιοῦσιν οἱ Χριστιανοί εἰς τάς ἀποκρέας
Τίς δέ νά διηγηθῇ τάς ἀταξίας, ὅπου οἱ Χριστιανοί κάμνουσιν ἐν τῷ καιρῷ τῶν Ἀποκρεῶν, καί μάλιστα εἰς τά νησία; Κατ’ ἀλήθειαν ἠμπορεῖ νά εἰπῇ τινάς, ὅτι τότε οἱ Χριστιανοί δαιμονίζονται ὅλοι· διότι χορεύουν, παίζουν, τραγουδοῦν ἀσυνειδήτως, ἕως καί αὐτοί οἱ πλέον γέροντες· καί ὅποιος δέν χορεύσῃ ἤ δέν τραγουδήσῃ, νομίζετε διά τρελλός· διότι φοροῦν οἱ ἄνδρες γυναικεῖα φορέματα καί αἱ γυναῖκες ἀνδρίκεια· διότι ἐνδύονται ἕκαστος ἱμάτια ἀλλοιώτικα καί προσωπεῖα, τά κοινῶς καλούμενα μουτσοῦνες· τότε δέν ἔχει διαφοράν ἡ ἡμέρα ἀπό τήν νύκτα· διότι ἐπίσης μέ τήν ἡμέραν καί ὅλη ἡ νύκτα ἐξοδεύεται εἰς χορούς καί παίγνια καί ἀταξίας καί μασκαριλίκια· τότε δέν διαφέρουν οἱ λαϊκοί ἀπό τούς κληρικούς καί ἱερωμένους· ὅλοι γάρ ἐξ ἴσου ἀποκτοῦσι· τότε, διά νά εἰπῶ ἔτσι, πανηγυρίζει ἡ ἀσέλγεια· ἑορτάζει ἡ ἀκολασία· εὐφραίνεται ἡ μέθη· ἀγάλλεται ἡ τρυφή καί ἀσωτεία· χορεύει ὁ διάβολος μέ δέκα μανδύλια καί συγχορεύει μέ αὐτόν ὅλον τό πλῆθος τῶν δαιμόνων· διότι ὅσον κέρδος κάμνουν εἰς μόνας τάς ἀποκρέας, δέν ἠμποροῦν νά τό κάμουν εἰς ὅλον τόν χρόνον. Λυπεῖται δέ ἡ ἀρετή· κατηφιᾷ ἡ σωφροσύνη· ὀδύρεται ἡ χριστιανική σεμνότης καί εὐταξία· διώκεται ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καί ὁ φόβος τῆς κολάσεως καί τῆς κρίσεως· πενθεῖ ὁ Χριστός καί θρηνοῦσιν ὅλοι οἱ ἄγγελοι καί ὅλοι οἱ ἅγιοι καί δίκαιοι. Ὢ! καί τίς νά μή κλαύσῃ; καί τίς νά μή χύσῃ καρδιοστάλακτα δάκρυα, βλέποντας τήν ἀπώλειαν καί ἀνοησίαν τοσούτων Χριστιανῶν; αὐτοί εἶναι τόσον ἄφρονες, ὅπου ἀντί νά κερδήσουν ἀπό τήν νηστείαν τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, περισσότερον ζημιώνονται ἀπό τάς ἀποκρέας, καί διά νά κερδήσουν ἕνα χάνουσιν ἑκατόν· καί κάμνουν οἱ ἄθλιοι ὡσάν ἀστόχαστοι πραγματευταί, τρέχοντες εἰς ζημίαν καί ὄχι εἰς διάφορον· ἀσυγκρίτως γάρ εἶναι μεγαλυτέρα ἡ βλάβη, ὅπου προσλαμβάνουν εἰς τάς ἀποκρέας, πάρεξ ἡ ὠφέλεια ὅπου λαμβάνουν ἀπό τήν ἐρχομένην Τεσσαρακοστήν· ἵλεως, ἵλεως, ἵλεως, νά γίνῃ ὁ Θεός. Καί αὐτός εἴθε νά φωτίσῃ τούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς καί πνευματικούς καί διδασκάλους νά ἐμποδίσουν τά τοιαῦτα κακά, μέ ἀφορισμούς καί ἐπιτίμια, καθώς προστάζει καί ὁ ξβ’ κανών τῆς ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς ς’ Συνόδου.
Πῶς πρέπει νά χαίρουν οἱ Χριστιανοί εἰς τάς ἑορτάς καί εἰς τό Πάσχα
Ἀδελφοί Χριστιανοί, θέλετε νά χαρῆτε ἀληθινά καί νά εὐφρανθῆτε εἰς τάς ἡμέρας τῶν ἑορτῶν καί τοῦ Πάσχα καί τῶν Ἀποκρεῶν; μή παίξετε παιγνίδια· μή στήσετε χορούς· μή λέγετε τραγούδια· ὄχι· ἀλλά ψάλλετε κανένα τροπαράκι, ἤ ὕμνον ὅπου ἠξεύρετε, τοῦ Χριστοῦ ἤ τῆς Παναγίας· ψάλλετε τό Χριστός ἀνέστη· ψάλλετε τό, Ὁ Ἄγγελος ἐβόα ἤ τό, Ἄξιόν ἐστιν· ἔτσι παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος νά κάμνουν οἱ Χριστιανοί, λέγων· «εὐθυμεῖ τις ψαλλέτω» (Ἰακ. ε’ 13). Ἤγουν ὅποιος ἔχει χαράν καί καλήν καρδίαν, ἄς ψάλλῃ καί ὄχι νά τραγουδῇ· μέ τέτοιον τρόπον εὐλογεῖ ὁ Θεός τήν τράπεζάν σας· μέ τέτοιον τρόπον οἱ Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ παραστέκουν καί σᾶς φυλάττουν. Μέ τέτοιον τρόπον καί τά φαγητά καί πιοτά σας καί οἱ ἑορτές σας καί ἀποκρεές σας, ὅλα γίνονται εἰς δόξαν Θεοῦ, καθώς πρέπει εἰς τούς Χριστιανούς καί καθώς παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος, λέγων· «πάντα ὅσα ἄν ποιεῖτε, εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε» (Α’ Κορινθ. ι’ 31). Διότι λέγει ὁ Χρυσόστομος πώς καθώς ὅπου εἶναι βόρβορος ἐκεῖ πηγαίνουν οἱ χοῖροι καί ὅπου εἶναι μυρωδίες, ἐκεῖ πηγαίνουν οἱ μέλισσες· ἔτσι καί ὅπου μέν λέγονται τραγούδια, ἐκεῖ μαζώνονται οἱ δαίμονες, ὅπου δέ ψάλλονται πνευματικά ᾂσματα, ἐκεῖ ἡ τοῦ Θεοῦ χάρις ἔρχεται· «καθάπερ ἔνθα μέν βόρβορος, χοῖροι τρέχουσιν· ἔνθα δέ ἀρώματα καί θυμιάματα, μέλιτται κατασκηνοῦσιν· οὕτως, ἔνθα μέν ᾂσματα πορνικά, δαίμονες ἐπισωρεύονται, ἔνθα δέ μέλη πνευματικά, ἡ τοῦ Πνεύματος ἐφίπταται χάρις, καί τό στόμα καί τήν ψυχήν ἁγιάζει» (ἑρμην. εἰς τόν μα’ Ψαλμ.).
Ὅτι οἱ χαρές καί τά φαγητά τῶν Χριστιανῶν μέ φόβον πρέπει νά γίνωνται
Διά τοῦτο καί ὅλοι ὁμοῦ οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι εἰς τάς διαταγάς των φανερῶς προστάζουν ὅλους τούς Χριστιανούς νά μή λαλοῦν, οὔτε νά κάμνουν κανένα ἄσεμνον λόγον ἤ πρᾶγμα εἰς τάς Κυριακάς καί τάς λοιπάς ἑορτάς· ἀλλά καί οἱ χαρές καί τά φαγητά καί πιοτά τῶν Χριστιανῶν, παραγγέλλουν νά γίνωνται μέ φόβον καί μέ τρόμον· καί κανένας Χριστιανός νά μή λέγῃ τραγούδια ἐθνικά καί πορνικά· μήπως ἀντί νά ἔμβῃ τό Πνεῦμα τό ἅγιον εἰς τήν καρδίαν του, ἔμβῃ τό δαιμόνιον καί πνεῦμα τό πονηρόν· «οὐδέ ἐν ταῖς Κυριακαῖς ἡμέραις τῶν ευφροσυνῶν ἐπιτρέπομεν ὑμῖν ἄσεμνόν τι ἤ φθέγγεσθαι ἤ πράττειν· λέγει γάρ που ἡ Γραφή· δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καί ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ. Καί τάς ἀγαλλιάσεις οὗν ὑμῶν μετά φόβου καί τρόμου γίνεσθαι χρή· ὁ γάρ τοι Χριστιανός ὁ πιστός, οὐδέ ᾠδήν ἐθνικήν ὀφείλει λέγειν· οὔτε ᾆσμα πορνικόν· ἐπεί συμβήσεται αὐτῷ διά τῆς ᾠδῆς, εἰδώλων μνημονεύειν ὀνόματα δαιμονικά, καί ἀντί τοῦ ἁγίου Πνεύματος, εἰσφρήσει ἐν αὐτῷ τό πονηρόν» (βιβλ. ε’ κεφ. ι’).
Τοῦτο τό ἴδιον λέγει καί ὁ Χρυσόστομος Ἰωάννης, εἰς ἕνα λόγον περί προσευχῆς, καί ἑρμηνεύει πώς τό ἄνωθεν ρητόν τοῦ Δαβίδ, τό, «ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ», νοεῖται διά τήν ἀγαλλίασιν ὅπου λαμβάνει ὁ ἄνθρωπος ὅταν τρώγῃ καί πίνῃ, ἡ ὁποία ἀγαλλίασις πρέπει νά εἶναι πάντοτε ἐσμιγμένη μέ φόβον καί τρόμον καί προσοχήν μεγάλην, μήπως ἀπό τήν πολλήν χαράν καί τόν χορτασμόν τῶν φαγητῶν καί πιοτῶν, κλίνῃ ὁ ἄνθρωπος εἰς λογισμούς πορνικούς, εἰς χορούς καί τραγούδια καί εἰς ἄλλας ἁμαρτίας, καθώς εἶναι γεγραμμένον διά τόν λαόν τοῦ Ἰσραήλ, πώς ἀφοῦ ἔφαγε καί ἐπαχύνθη, ὕστερον ἀπελάκτισε καί ἐγκατέλιπε τόν ποιητήν του Θεόν· «καί ἔφαγεν Ἰακώβ, καί ἐνεπλήσθη καί ἀπελάκτισεν ὁ ἠγαπημένος· ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη καί ἐγκατέλιπε τόν Θεόν, τόν ποιήσαντα αὐτόν, καί ἀπέστη ἀπό Θεοῦ Σωτῆρος αὐτοῦ». (Δευτ. λβ’ 15).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Πηγή: ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, «ΧΡΗΣΤΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ» (Σελ. 34 – 37) ΕΚΔΟΣΕΙΣ Β. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ.
