«Κλεῖσε μέσα στή καρδιά σου τήν Ἑλλάδα, γιά νά αἰσθανθῆς κάθε εἴδους μεγαλεῖο» (Διονύσιος Σολωμός).
Ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί Ἕλληνες δέν εἴμεθα σωβινισταί, φανατικοί δηλαδή ἐθνικισταί, οἱ ὁποῖοι παίρνουν τήν ἰδέαν τοῦ ἔθνους καί τήν κάμνουν εἴδωλον λατρείας, τήν ἀνυψώνουν εἰς θεότητα καί χάριν τῆς θεότητος ταύτης εἶνε ἕτοιμοι νά διαπράξουν καί τά ἀπαισιώτερα ἐγκλήματα, ὅπως οἱ Ναζισταί, Γερμανοί καί Ἰάπωνες. Δέν λέγομεν, ὅτι μόνον ἡ Ἑλλάς ἀξίζει νά ζήσῃ, τά δέ ἄλλα ἔθνη ἄς ἀποθάνουν, ἄς αὐτοκτονήσουν. Δέν υἱοθετοῦμεν τό ἀντιχριστιανικόν ἐκεῖνο δόγμα, τό ὁποῖον μόνον ὡς σύνθημα θηρίων τῆς ζούγκλας δύναται νά νοηθῇ· «Ὁ θάνατός σου ζωή μου». Ὡς χριστιανοί ἀγαπῶμεν μέν τήν Ἑλλάδα ὡς τήν ἰδιαιτέραν μας πατρίδα, ἐπί τῆς ὁποίας ἐγεννήθημεν, ζῶμεν καί ἀναπνέομεν τόν ἀέρα τῆς ἐλευθερίας, ἀλλ’ ἡ ἀγάπη μας πρός τήν Ἑλλάδα δέν δημιουργεῖ μῖσος κατ’ ἄλλων ἐθνῶν. Μέσα εἰς τήν καρδιάν μας, τήν ὁποίαν ὁ Χριστός μέ τήν ἀγάπην του κατέστησεν ἀπεριορίστως εὐρύχωρον, ἔχουν θέσιν ὅλα τά ἔθνη, καί αὐτά ἀκόμη, τά ὁποῖα εἴτε ἐκ παρεξηγήσεως εἴτε ἐκ συμφέροντος εἴτε ἐκ φθόνου καί κακίας σήμερον μισοῦν καί πολεμοῦν τήν Ἑλλάδα. Ἡ χριστιανική μας ἀγάπη ἐπεκτείνεται καί μέχρι τῶν ἐθνῶν ἐκείνων, τά ὁποῖα ὅλως ἀναιτίως ἐπετέθησαν κατά τῆς χώρας μας καί ὑπέβαλον τούς κατοίκους της εἰς μύρια μαρτύρια. Ἡ Ἑλλάς, ἡ μαρτυρική πατρίς μας, ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ, ἀκολουθοῦσα τά θεῖα διδάγματα τοῦ Ναζωραίου, εἶνε ἕτοιμη νά συγχωρήσῃ καί τούς σταυρωτάς της, ἀρκεῖ τά ἔθνη, τά ὁποῖα τήν ἐσταύρωσαν, ἐμπράκτως ν’ ἀποδείξουν ὅτι εἰλικρινῶς μετανοοῦν δι’ ὅσα ἀπαίσια ἐγκλήματα διέπραξαν κατά ἑνός ἀθώου λαοῦ, τοῦ ὁποίου τό μόνον ἔγκλημα ἦτο ὅτι ἤθελε νά ζήσῃ βίον ἐλεύθερον καί ἀνεξάρτητον ὑπό τόν ἥλιον.
Ὡς χριστιανοί, λοιπόν, ἰδιαιτέρως ἀγαπῶντες τήν πατρίδα μας δέν μισοῦμεν τά ἄλλα ἔθνη οὔτε ποθοῦμεν τήν ἐξόντωσιν καί τήν ἐξαφάνισίν των ἀπό τόν πολιτικόν χάρτην τῆς γῆς. Τοὐναντίον, ἐμπνεόμενοι ἀπό τήν ὑπέροχον διδασκαλίαν τοῦ Θεοανθρώπου καί πιστεύοντες ὅτι ἕκαστον ἔθνος ἔχει θεόθεν ἰδίαν ἀποστολήν ἐπί τῆς γῆς, εὐχόμεθα ὁλοψύχως, ὅπως ὅλα τά ἔθνη ζοῦν ἐλεύθερα καί εὐτυχισμένα κάτω ἀπό τόν ἥλιον τῆς ἐλευθερίας. Ἡ ψυχή μας ὡς χριστιανῶν φλέγεται ἀπό τό χριστιανικόν ὅραμα, ὅπως κατά τήν προφητείαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀνθρωπότης ὁλόκληρος γίνῃ μία ποίμνη ὑπό ἕνα ποιμένα, τόν Χριστόν, ὅπως, δηλαδή, τά διάφορα ἔθνη, ὄχι διά τῆς βίας, ἀλλά διά τῆς ἀγάπης, τῆς βαθείας ἀλληλοεκτιμήσεως καί σεβασμοῦ τῶν δικαιωμάτων ἀλλήλων, ὡς ἀδελφά ἔθνη ἑνωθοῦν καί ἀποτελέσουν μίαν μεγάλην οἰκογένειαν ἐθνῶν, μέσα εἰς τήν ὁποίαν ἕκαστον τούτων, χωρίς ν’ ἀπορροφηθῇ ἀπό ἄλλα πλουσιώτερα καί ἰσχυρότερα, νά διατηρῇ τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματά του καί νά συμβάλλῃ εἰς τήν κοινήν εὐημερίαν τῆς ἀνθρωπότητος. Καί ὅπως ἡ ἰδέα τῆς οἰκογενείας δέν καταργεῖ τήν ἰδέαν τῆς προσωπικότητος ἑνός ἑκάστου μέλους τῆς οἰκογενείας, οὕτω καί ἡ ἰδέα μιᾶς πανανθρωπίνης κοινωνίας κάτω ἀπό τό λάβαρον τῆς ἀγάπης τοῦ Ἰησοῦ δέν καταργεῖ τήν προσωπικότητα ἑνός ἑκάστου ἔθνους μέ τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς ψυχοσυνθέσεώς του, τῶν ἠθῶν, τῶν παραδόσεών του, τῶν ἱστορικῶν του ἀναμνήσεων καί τῆς ἰδιαιτέρας του ἀποστολῆς ἐν τῷ κόσμῳ.
Μέσα δέ εἰς τήν διαμορφουμένην ἐν ταῖς ἡμέραις ἡμῶν οἰκογένειαν τῶν ἐθνῶν ἔχει τήν θέσιν της καί ἡ Ἑλλάς. Ἡ θέσις της, παρ’ ὅλον τό ὀλιγάριθμον τοῦ πληθυσμοῦ της, τήν πενιχρότητα καί τήν γυμνότητα τοῦ ἐδάφους της, πρέπει νά εἶνε τιμητική καί μεγάλη. Διότι τό μικρόν τοῦτο ἔθνος, ἀφ’ ὅτου ἀπό τρισχιλίων καί πλέον ἐτῶν ἐνεφανίσθη εἰς τόν ὁρίζοντα τῆς ἀνθρωπότητος, προσέφερεν ὅλως ἐξαιρετικάς ὑπηρεσίας εἰς τό σύνολον τῆς ἀνθρωπότητος. Καί διά νά σχηματίσετε μίαν γενικήν εἰκόνα τῶν ἀνεκτιμήτων ὑπηρεσιῶν τῆς Ἑλλάδος ὑπέρ τῆς κοινῆς εὐημερίας καί προόδου τῆς ἀνθρωπότητος, κάμετε μίαν ὑπόθεσιν. Φαντασθῆτε πρός στιγμήν τόν κόσμον χωρίς τήν Ἑλλάδα. Ὦ! Ἐάν ἔλειπεν ἡ Ἑλλάς, πόσων πολυτίμων, ἀνεκτιμήτων, μοναδικῶν εὐεργεσιῶν θά ἐστερεῖτο τό σύνολον τῆς ἀνθρωπότητος!
Διότι ἡ Ἑλλάς – δέν τό λέγομεν ἡμεῖς, τό βροντοφωνεῖ ἡ ἀδέκαστος Ἱστορία – εἶνε ἐκείνη, ὁποία κατά τούς μαύρους πρό Χριστοῦ αἰῶνας, αἰῶνας ἀμαθείας καί βαρβαρότητος, ἐκράτησε τήν δᾷδα τοῦ πολιτισμοῦ. Ἐδῶ εἰς τήν Ἑλλάδα ἐγεννήθησαν οἱ ἄνδρες ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι προήγαγον τά γράμματα, τάς τέχνας, τάς ἐπιστήμας. Ἐδῶ εἰς τήν Ἑλλάδα ἐγεννήθησαν καί ἔδρασαν οἱ θεμελιωταί τῶν ἐπιστημῶν καί ἔσπειραν τούς σπόρους, ἀπό τούς ὁποίους ἀνεπτύχθησαν ὅλα τά δένδρα τῶν διαφόρων ἐπιστημῶν. Ἐάν π.χ. ἐρωτήσετε τούς ἰατρούς ὅλου τοῦ κόσμου, ποῖος εἶνε ὁ πατήρ τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, θά σᾶς ἀπαντήσουν ὅτι εἶνε ὁ Ἕλλην Ἱπποκράτης, ὁ γεννηθείς εἰς τήν νῆσον Κῶ τῶν Δωδεκανήσων. Ἐάν ἐρωτήσετε τούς φιλοσόφους, ποῖος εἶνε ὁ πατήρ τῆς φιλοσοφίας, θά σᾶς δείξουν τόν Ἀθηναῖον Πλάτωνα, τόν μαθητήν τοῦ Σωκράτους. Ἐάν ἐρωτήσετε τούς μηχανικούς, ποῖος εἶναι ὁ πατήρ τῆς μηχανικῆς, θά λάβετε τήν ἀπάντησιν, ὅτι θεμελιωτής τῆς μηχανικῆς εἶνε ὁ Ἕλλην Ἀρχιμήδης, ὅπως τῆς Γεωμετρίας ὁ Εὐκλείδης, ἐπίσης Ἕλλην. Ἐάν ἐρωτήσετε τούς ποιητάς, ποῖος εἶνε ὁ πατήρ τῆς ποιήσεως, θά ἀκούσετε φωνήν μεγάλην προερχομένην ἀπό τά στόματα ὅλων τῶν ποιητῶν, οἱ ὁποῖοι ὡς πατέρα τῆς ποιήσεως ἀναγνωρίζουν τόν Ὅμηρον. Καί ἐάν οἱ ποιηταί στεφανώνουν τόν Ἕλληνα Ὅμηρον ὡς πρῶτον ποιητήν, οἱ ρήτορες στεφανώνουν ὡς πρῶτον ρήτορα τόν Ἕλληνα Δημοσθένη, οἱ ἱστορικοί τούς Ἕλληνας Ἡρόδοτον καί Θουκυδίδην, οἱ ζωγράφοι τόν Ἕλληνα Ἀπελλῆ, οἱ γλύπται τόν Ἕλληνα Φειδίαν κ.ο.κ. Πάσης ἐν γένει ἐπιστήμης ἤ τέχνης τά πρῶτα σπέρματα εὑρίσκονται εἰς τόν εὔφορον ἀγρόν τῆς ἑλληνικῆς διανοήσεως.
Ἡ Ἑλλάς πρώτη εἰς τήν διανόησιν, ἀλλά καί πρώτη εἰς ἀγῶνας καί θυσίας ὑπέρ τῶν εὐγενεστέρων ἰδανικῶν τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος. Ἐάν ἔλειπεν ἡ Ἑλλάς, δέν θά ὑπῆρχον τά ἔνδοξα ὀνόματα Μαραθών, Θερμοπύλαι, Σαλαμίς, Πλαταιαί, οἱ κυματοθραῦσται, δηλαδή, ἐκεῖνοι, ἐπάνω εἰς τούς ὁποίους ἐθραύσθη τό κῦμα τῆς βαρβαρότητος, τό ὁποῖον ἀπό τά βάθη τῆς Ἀσίας ἤρχετο μέ μανίαν καί ἀγριότητα διά νά ὑποδουλώσῃ τήν Εὐρώπην. Ἐσώθη τότε ὁ πολιτισμός μέ τήν ἀνδρείαν τῶν Ἑλλήνων. Καί ἦλθεν ὕστερον ἡ μεγαλοφυΐα τοῦ ἐνδόξου τέκνου τῆς Μακεδονίας, τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, διά ν’ ἀξιοποιήσῃ τήν νίκην ἐκείνην τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατά τῆς βαρβαρότητος. Διότι ὁ Μ. Ἀλέξανδρος ἔλαβε τόν σπόρον αὐτόν τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος καί τόν ἔσπειρε μέ τήν θριαμβευτικήν του πορείαν μέχρι τῶν Ἰνδιῶν καί τῆς Ἀφρικῆς, μέχρι Γάγγη καί Νείλου. Διέδωσε παντοῦ τήν ἑλληνικήν γλῶσσαν καί τήν κατέστησε κοινόν ὄργανον συνεννοήσεως τῶν ὑπό τό σκῆπτρόν του διαφόρων λαῶν. Καί οὕτως, ἐργασθείς ἐκπολιτιστικῶς, προητοίμασε κατά τάς μυστηριώδεις βουλάς τῆς θείας προνοίας τό ἔδαφος διά τήν διάδοσιν τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Πρόδρομος τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλά καί ὑπηρέτης πιστός καί ἀφωσιωμένος μέχρι θανάτου ἀνεδείχθη ὁ Ἑλληνισμός. Διότι, ἅμα τῇ ἐμφανίσει τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ Ἑλλάς ἐκ τῶν πρώτων ἤκουσε τό προσκλητήριον σάλπισμα τῆς νέας Θρησκείας, ἐστρατεύθη ὑπό τήν σημαίαν τοῦ Σταυροῦ, καί ἔκτοτε ἐπί 19 αἰῶνας ἐξακολουθεῖ νά στρατεύεται ἐνδόξως ὑπέρ τῶν ἰδανικῶν ἐκείνων, τά ὁποῖα ἐκήρυξεν ὁ Θεάνθρωπος. Νά μετρήσωμεν τώρα τάς νέας αὐτάς ὑπηρεσίας της;
Ἡ Ἑλλάς ἐν πρώτοις ἐδάνεισεν εἰς τόν Χριστιανισμόν τήν γλῶσσάν της, διά νά κηρυχθοῦν γραπτῶς καί προφορικῶς αἱ ὕψισται θρησκευτικαί καί ἠθικαί ἰδέαι, τάς ὁποίας διά πρώτην φοράν ἤκουσε κατάπληκτος ἡ ἀνθρωπότης. Αἱ οὐράνιαι αὐταί ἰδέαι τοῦ Εὐαγγελίου δέν ἠδύνατο νά εὕρουν ἄλλην γλῶσσαν τελειοτέραν διά τήν προφορικήν καί γραπτήν διατύπωσίν των.
Ἡ Ἑλλάς ἐξ ὅλων τῶν ἐθνῶν ἔδωκε περισσοτέρους μάρτυρας, τά ἱερά σφάγια, τά ὁποῖα ἐθυσιάσθησαν διά νά ριζοβολήσῃ ἡ Χριστιανική πίστις. Ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ, ἐν Μακεδονίᾳ, ἐν Ἠπείρῳ καί Θράκῃ καί ἐν πάσῃ γωνία τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀναπαύονται τά τίμια λείψανα τῶν Ἑλλήνων μαρτύρων.
Ἡ Ἑλλάς ἔδωκεν εἰς τόν Χριστιανισμόν διδασκάλους καί πατέρας, οἱ ὁποῖοι ὡς ἀστέρες πρώτου μεγέθους ἐσελάγισαν εἰς τό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκ τῆς Ἑλλάδος οἱ Βασίλειοι, οἱ Γρηγόριοι καί οἱ Χρυσόστομοι. Ἐκ τῆς Ἑλλάδος τά χριστιανικά φῶτα μετεδίδοντο εἰς τάς πέριξ γειτονικάς χώρας. Ἡ Ἑλλάς ἐκχριστιανισθεῖσα ἵδρυσε τό πρῶτον Χριστιανικόν κράτος, τήν Βυζαντινήν αὐτοκρατορίαν, ἡ ὁποία ἐπί χίλια ἔτη ὡς φάρος ἐφώτιζε τήν οἰκουμένην. Ἡ Ἑλλάς, πιστή εἰς τήν ἀποστολήν της, ἐξεπαίδευσε καί ἐξεχριστιάνισε τά βάρβαρα ἔθνη. Ἔστειλε τούς ἱεραποστόλους της μέχρι τοῦ Βόλγα καί τοῦ Δουνάβεως.
Καί ὅταν ὑπό τά πλήγματα τῆς νέας βαρβαρότητος τοῦ Μωάμεθ ἐκάμφθη καί ἔπεσε, καί πάλιν δέν ἔπαυσεν ἡ Ἑλλάς εὐεργετοῦσα τόν κόσμον. Ἡ πτῶσίς της ὑπῆρξεν ἡ ἀνάστασις τῆς Δύσεως, διότι αἱ ἑκατοντάδες τῶν λογίων, οἱ ὁποῖοι ὡς πρόσφυγες κατέφυγον εἰς τήν Δύσιν, διεσκόρπισαν τά φῶτα καί διήνοιξαν τούς ὀφθαλμούς τῶν τυφλῶν.
Ὅλοι οἱ αἰῶνες τῆς τρισχιλιετοῦς ἱστορίας βλέπουν τήν Ἑλλάδα πάντοτε πρωτοπόρον, ἀκαταπαύστως στρατευομένην καί ἀγωνιζομένην ὑπέρ τῶν ἰδανικῶν τῆς ἀνθρωπότητος. Ἡ Ἑλλάς ποτέ δέν ἠρνήθη τάς ὑπηρεσίας της ἐκεῖ ὅπου ἐκινδύνευον τά τιμαλφέστερα συμφέροντα τοῦ ἀνθρώπου. Ὑπῆρξε πάντοτε παροῦσα ἐκεῖ ὅπου διεξήγοντο οἱ ἀγῶνες τοῦ φωτός κατά τοῦ σκότους. Αὐτό μαρτυρεῖ ἡ Ἱστορία. Δι’ αὐτό ὁ μέν Μ. Πέτρος, ὁ ἱδρυτής τῆς Ρωσικῆς αὐτοκρατορίας, συντάσσων τήν διαθήκην του πρός τόν Ρωσικόν λαόν, ἔγραφε τῷ 1771·
«Οἱ Ἕλληνες εἶνε ὁ μεγαλύτερος λαός πού εἶδέ ποτε ἡ ὑφήλιος. Εἰς αὐτούς ὀφείλομεν τά πάντα. Ἄν δέν ἦσαν αὐτοί, ὁ κόσμος ὁλόκληρος θά ἦτο τυφλός. Δέν ἔχομεν τό δικαίωμα ν’ ἀφήνωμεν σήμερον τούς ἀπογόνους τοῦ Πλάτωνος, τοῦ Ἀριστοτέλους, τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, τούς πρώτους τῶν χριστιανῶν, εἰς τούς ὄνυχας τῆς μαύρης δουλείας. Δέν δύναμαι νά βλέπω περισσότερον τά βάσανα τῶν Ἑλλήνων. Κατηραμένος νά εἶνε ἐκεῖνος ὁ Ρῶσος, ὁ ὁποῖος θ’ ἀδικήσῃ ποτέ ἕνα Ἕλληνα».
Ὁ δέ μέγας ποιητής Σίλλερ ἔγραφεν· «Ἡ Ἑλλάς ἐνέπνευσεν ὁρμάς καί τάσεις, αἵτινες θά διαμείνουν αἰώνιαι, ἀφοροῦν δέ εἰς τόν ἐξευγενισμόν καί ἔξαρσιν μέχρι τελειοποιήσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους». Ἄλλος δέ σοφός ἀνέκραξεν· «Ἕλληνες εἴμεθα πάντες, καί οἱ νόμοι ἡμῶν καί τά γράμματα καί αἱ τέχναι ἔχουν τάς ρίζας των εἰς τήν Ἑλλάδα».
* * *
Ἀλλά διατί ν’ ἀνοίξωμεν τήν Ἱστορίαν καί νά ἀνατρέξωμεν εἰς τό παρελθόν, παρελθόν ἐνδοξότερον τοῦ ὁποίου οὐδέν ἄλλο ἔθνος ἔχει, διά νά διαπιστώσωμεν τήν ἀνωτέρω ἀλήθειαν; Ἡμεῖς οἱ σύγχρονοι, οἱ ζήσαντες τό νεώτερον θαῦμα τῆς Ἑλληνικῆς ἱστορίας, δέν ἔχομεν τόσην ἀνάγκην ν’ ἀνατρέξωμεν εἰς τό παρελθόν. Ἐνώπιόν μας λάμπει ὑπέρ τόν ἥλιον ἕν ἱστορικόν γεγονός, τό ὁποῖον δέν ἠμπορεῖ ν’ ἀμαυρώσῃ καί ὁ πλέον κακόπιστος καί διεστραμμένος ἐρευνητής τῆς Ἱστορίας. Καί τό γεγονός τοῦτο εἶνε ἡ 28η Ὀ κ τ ω β ρ ί ο υ 1940. Αὐτή εἶνε ἡ ἡμέρα, κατά τήν ὁποίαν τό ἄστρον τῆς Πατρίδος ἔλαμψε τόσον, ὅσον ἴσως οὐδέποτε ἄλλοτε κατά τήν μακράν πλήρη περιπετειῶν ἀλλά καί θριάμβων ἱστορίαν της. Τήν ἡμέραν αὐτήν μέσα εἰς ἕνα κόσμον πλήρως φοβισμένον, ἀπελπισμένον, ἕτοιμον νά παραδοθῇ εἰς πάνοπλον βίαν, ἡ Ἑλλάς ἐστάθη ὀρθία καί ἐσάλπισε τό ἱστορικόν ΟΧΙ. Ἀπό τήν στιγμήν ἐκείνην ἡ Ἑλλάς ἔγινεν ἀντικείμενον παγκοσμίου θαυμασμοῦ. Ὅλοι ὅσοι ἐπόθουν τήν ἐλευθερίαν μέ δακρυσμένα μάτια παρηκολούθουν τήν τιτανικήν μάχην, τήν ὁποίαν ἐπί 6 μῆνας ἔδιδεν εἰς τά Βορειοηπειρωτικά βουνά. Διότι ἡ μάχη ἐκείνη δέν ἦτο ἁπλῶς μία μάχη ὑπέρ τῆς Ἑλλάδος, ἀλλ’ ἦτο μάχη ὑπέρ τῆς ἀνθρωπότητος. Ἐκεῖ ἐγράφη τό προοίμιον τῆς πτώσεως τῶν ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων. Ἐκεῖ ἐσημειώθη ἡ πρώτη ρωγμή εἰς τό μέτωπον τῶν δύο ἡνωμένων τυράννων. Ἐκεῖ ἐμειδίασε τό πρῶτον ὁ ἄγγελος τῆς νίκης.
Καί ἄνευ τῆς ἡμερομηνίας αὐτῆς, τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ἡμεῖς οἱ Ἕλληνες, ἔχοντες ἐνώπιόν μας τό ἔνδοξον παρελθόν τῆς Φυλῆς μας, θά ἠδυνάμεθα νά ἐρωτήσωμεν· Τί θά ἦτο ὁ κόσμος χωρίς τήν Ἑλλάδα; Ἀλλά τώρα, μετά τήν ἡμερομηνίαν τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ἀτενίζοντες μέ πολύ μεγαλυτέραν παρρησίαν ἐχθρούς καί φίλους τῆς Ἑλλάδος, προβάλλομεν τούς νεωτέρους τίτλους μας, τίτλους ἀφαντάστων θυσιῶν καί ἀγώνων, καί ἐρωτῶμεν· Τί θά ἦτο σήμερον ὁ κόσμος χωρίς τήν Ἑλλάδα, χωρίς τήν 28ην Ὀκτωβρίου 1940; Ἐάν ἦτο δυνατόν νά ἐρωτηθῇ ὁ Χίτλερ καί νά δώσῃ ἀπάντησιν ἐκ τοῦ τάφου του, θά ἀπήντα· «Κύριοι! Σεῖς, οἱ ὁποῖοι ἑτοιμάζεσθε νά ἀδικήσετε τήν Ἑλλάδα, κάτω τά χέρια σας! Διότι, ἐάν ἡ Ἑλλάς δέν προεβάλλετο ὡς ἐμπόδιον εἰς τόν ἐξωφρενικόν μου δρόμον, οὐαί τῇ ἀνθρωπότητι. Σήμερον θά ἦσαν ὑπόδουλα ὅλα τά ἔθνη. Ὁ ἀγκυλωτός σταυρός μου θά ἐκυμάτιζε παντοῦ. Χίλια ἔτη θά ἐκυβέρνων τόν κόσμον…». Ναί! Ἐξ αἰτίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία προσεφέρθη ὁλοκαύτωμα ὑπέρ τῆς νίκης τῶν ἡνωμένων ἐθνῶν, ὁ Χίτλερ ἔχασε τό λεωφορεῖον τῆς νίκης!
* * *
Ταῦτα τά ἀναμφισβήτητα ἱστορικά γεγονότα ἔχοντες ὑπ’ ὄψιν ἡμεῖς οἱ νεώτεροι Ἕλληνες, διπλοῦν ἔχομεν καθῆκον ἀπέναντι τῆς τετιμημένης Πατρίδος μας.
Πρῶτον· Νά εἴμεθα βαθύτατα εὐγνώμονες πρός τόν Θεόν, διότι ἐν τῷ ἀπείρῳ του ἐλέει ἐξέλεξε τήν Πατρίδα μας ὡς «σκεῦος ἐκλογῆς», ὡς τό ὑπομόχλιον ἐκεῖνο, διά τοῦ ὁποίου ὁ μοχλός τῆς παγκοσμίου ἱστορίας ἐστράφη καί στρέφεται πάντοτε πρός νέους ὁρίζοντας ζωῆς.
Δεύτερον· Νά ἔχωμεν βαθεῖαν συναίσθησιν τῆς ἐκπολιτιστικῆς ἀποστολῆς, τήν ὁποίαν τό ἔθνος μας ἔχει εἰς τόν κόσμον. Ἄς μή λησμονῶμεν ὅτι εἰς τούς ὤμους κάθε Χριστιανοῦ Ἕλληνος ὑπάρχει βαρυτάτη κληρονομιά. Καί καθῆκον ὅλων μας εἶνε νά μή ἀποδειχθῶμεν ἀνάξιοι ἀπόγονοι ἐνδόξων προγόνων, ἁπλῶς ἀχθοφόροι ἑνός μεγάλου ἱστορικοῦ ὀνόματος τῆς τετιμημένης μας Πατρίδος, ἀλλά συνεχισταί τοῦ ἐνδόξου παρελθόντος της, ἕτοιμοι νά ἐκπληρώσωμεν ἀντί πάσης θυσίας τήν ἀποστολήν μας ὡς Χριστιανῶν Ἑλλήνων, καί νά προσφέρωμεν τάς ὑπηρεσίας μας πρός ἀνοικοδόμησιν ἑνός νέου κόσμου, ἔχοντος ὡς βάσιν τάς παραδόσεις τῆς ἀθανάτου Χριστιανικῆς Ἑλλάδος.
(20 Απριλίου 1907 – 28 Αυγούστου 2010)
ΠΗΓΗ: Τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου «ΕΘΝΙΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ». (Σελ. 233). Ἔκδοσις Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος Ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ Ἀθῆναι 1970.
Οἱ εἰκόνες καί οἱ φωτογραφίες τοῦ κειμένου, ἔχουν προστεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
