2η. Ἀνάλυσι τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς, ΣΤ’ ΛΟΥΚΑ (Δαιμονισμένου), (Λουκ. η’ 27 – 39), ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ», (1980) (σελ. 390 – 392).
Πολλοί ταυτίζουν τά ἀνθρώπινα πάθη ἤ τόν κλονισμό τοῦ νευρικοῦ συστήματος καί τίς ψυχασθένειες μέ τό ὑπαρκτό πονηρό πνεῦμα. Ἡ πλάνη προέρχεται ἀπό τήν ὁμοιότητα τῶν φαινομένων. Πραγματικά, καί τό δαιμόνιον ἐπηρεάζει τόν ἀνθρώπινον ὀργανισμό, ὅταν, λόγῳ ἀποστασίας καί ἐμμονῆς στήν ἁμαρτία, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐγκαταλείψῃ τόν ἄνθρωπο, ἤ θέλοντας ν’ ἀποδείξῃ τό πεπερασμένο τοῦ διαβόλου ἐπιτρέψῃ τήν δοκιμασία τοῦ πλάσματός του, τό ὁποῖον στό τέλος, τοῦ συντρίβει τήν κεφαλήν, ὅπως ὁ Ἰώβ. Ἀλλ’ ἡ πλάνη εἶναι φανερά, γιατί ὁ Κύριος ἦλθεν ἀκριβῶς στόν κόσμο ὅπως λύσῃ τά ἔργα τοῦ διαβόλου: «Εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἵνα λύσῃ τά ἔργα τοῦ διαβόλου.» Α’ Ἰωάν. γ’ 8. Εἶναι δέ γνωστοί οἱ ὑπό τοῦ πονηροῦ πνεύματος ἐξωτερικοί πειρασμοί τοῦ Ἰησοῦ, Ματθ. δ’ 1 – 11, ὁ τρόμος πού καταλαμβάνει τό διάβολο πρό τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου, καί ἡ συνείδησι τῆς ὑποδικίας στήν ὁποίαν εὑρίσκεται, καί τά ἔργα του, πού δέν εἶναι ἄλλα, παρά ἡ βασανιστική ταλαιπωρία τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ διπλῆ καταστροφή του, ὅπως ἐξάγεται ἀπό τίς πυκνές περιπτώσεις τοῦ δαιμονισμοῦ κατά τήν ἱστορικήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, Ματθ. δ’ 24, Μαρκ. ε’ 15, Λουκᾶ η’ 36, δ’ 33, θ’ 42, η’ 27, κ.π.ἀ., πρᾶγμα πού καί σήμερα διαπιστοῦται, ὅταν κανείς εὑρεθῇ στά Ἱερά προσκυνήματα, ὅπου συγκεντροῦται ἡ πίστι, συμπυκνοῦνται ἡ Χάρις καί γίνεται τό θαῦμα τῆς ἐκβολῆς τῶν δαιμονίων.
Ὁ διάβολος, λοιπόν, ὁ ὁποῖος λίαν πονηρῶς ὑποβάλλει τήν πλάνη ὅτι δέν ὑπάρχει, ἐνῶ ὁμιλεῖ καί μέσῳ τῶν πιστῶν τοῦ Πνευματισμοῦ, δέν ἠμπορεῖ νά ταυτισθῇ μέ τό πολύμορφο κακό, πού εἶναι τό σπαρτό του καί ἡ κοπριά του. Εἶναι πρόσωπο πεπωρωμένο, φθονερό, ὕπουλο, κακοποιό, καί ἐν ὑποδικίᾳ, ὅπως καί τά ὄργανά του: Ματθ. κε’ 41, Αποκ. ιθ’ 20, κ.ἅ. Ἄλλο πρᾶγμα ἡ ψυχοσωματική ἀρρώστεια, ἡ ὁποία προκαλεῖται καί ἀπό τό σατανᾶ, ἄλλο τά πάθη πού δεσπόζουν τῆς ἀχαριτώτου ψυχῆς πού ζῇ μακράν τοῦ Θεοῦ, καί ἄλλο δαιμονισμός καί σεληνιασμός, ὀφειλόμενος στήν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ πνεύματος ἐξ ὑπαιτιότητός μας ἤ διά λόγους παιδαγωγίας, κατά παραχώρησιν Θεοῦ. Λουκᾶ ιγ’ 11 κ.ἅ., Ἰώβ α’ 12 κ.ε.
Ὁ διάβολος ἐνεργεῖ πιεστικά μέσῳ τῶν παθῶν μας, κολακευτικά, παραπλανητικά σαν κακός σύμβουλος, χωρίς νά ἐκβιάζῃ τήν ἐλεύθερή μας βούλησι, καί ὁ ἄνθρωπος ἔχει τη δύναμι ν’ ἀρνηθῇ τίς συμβουλές του, καί ἀνθιστάμενος νά νικήσῃ μέ τήν ἠθικῶς ἡρωϊκή του ἄρνησι: «Ὑποτάγητε οὖν τῷ Θεῷ. Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ, καί φεύξεται ἀφ’ ὑμῶν». Ἰακ. δ’ 7, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει καί στήν περίπτωσι τῶν συμβούλων μας πού μᾶς περιβάλλουν καί τῶν ὁποίων τίς συμβουλές θέτουμε κάτω ἀπό τήν κριτική κοπίδα τοῦ μυαλοῦ μας, ἐνεργοῦντες κατά τό καλῶς νοούμενον συμφέρον μας. Ὅπως ὁ κακός φίλος δέν ἠμπορεῖ στόν ἔξυπνο καί ἠθικό φίλο του νά «τοῦ βάλῃ καπίστρι» καί νά τόν σύρῃ σάν ἄβουλο ζῷον, ἔτσι καί ὁ σατανᾶς, ἀδυνατεῖ νά ἐκβιάσῃ τήν ἰσχυρή ἠθική βούλησι τῶν ἀνθρώπων τῆς εὐαγγελικῆς πίστεως καί ἀρετῆς, καί ἀκούει τό αἰώνιον: «ὕπαγε σατανᾶ». Ματθ. δ’ 10 – 11.
Ὁ διάβολος , ὁ ὁποῖος διά τῆς ὑποβολῆς κατωρθώνει νά θολώσῃ τό μυαλό τοῦ ἀστηρίκτου στήν πίστι τοῦ Χριστοῦ μέ τίς προσφορές του, καί νά τόν διδάξῃ τή λογική τῆς ἁμαρτίας, ἀρέσκεται νά κατοικῇ ἰδία σέ ἀκάθαρτες ψυχές, τίς ὁποῖες κρατεῖ αἰχμάλωτες, ὅπως οἱ σωματέμποροι καί πορνοβοσκοί κρατοῦν τά χρεωκοπημένα γυναικάρια πού αἰσχρῶς ἐκμεταλλεύονται. Μάλιστα ὅταν δέν συναντήσῃ ἀντίστασι, τότε συγκαλεῖ στό συμπόσιό του καί ἄλλα δαιμόνια, ὁπότε ὁ ἄνθρωπος γίνεται δαιμονόπληκτος, Ματθ. ιβ’ 43, χωρίς νά παρουσιάζῃ χτυπητά φαινόμενα δαιμονιζομένου, ἐκτός ἀπό τή χοιρώδη ζωή του, ἡ ὁποία ἱκανοποιεῖ τό διάβολο, ἐφ’ ὅσον ἔχει κοπῇ τό εἰσιτήριον τοῦ πελάτου του γιά τήν κόλασι, Α’ Κορ. στ’ 9 κ.ἅ., κατά τήν ἴδια του τήν προτίμησι. Καί ἔχει μεγάλη πελατεία ὁ σατανᾶς: μορφωμένους, ἀμορφώτους, ἀπ’ ὅλα τά κοινωνικά στρώματα καί ἐπαγγέλματα πού ἀγοράζουν τά ψώνια τοῦ θανάτου, ὅπως οἱ τοξικομανεῖς, Ρωμ. στ’ 23, γιατί τούς ἀρέσει τό ζαχαρόπηκτο δισκίο τοῦ διαβόλου πού σκοτώνει διπλᾶ, παρά ἡ ἐν Χριστῷ ζωή πού ἀπαιτεῖ ἠθικήν ὡραιότητα με προσωπικούς ἀγῶνες κατά τοῦ πειρασμοῦ.
(1904 – 1992)
Οἱ εἰκόνες τοῦ κειμένου ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
