† Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου
Γι΄ αὐτό, λοιπόν, προτοῦ ξεσπάσουν οἱ πληγές ἀπό τό πέμπτο, τό ἕκτο καί τό ἕβδομο σάλπισμα, ἀκούγεται μιά σεισμική φωνή στά μεσούρανα ἀπό ἀγγελικό στόμα. Μιά μεγάλη φωνή, πού ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστής, βγαίνει ἀπό στόμα ἀετοῦ, πού πετάει ψηλά – ψηλά στόν οὐρανό, καί πού λέγει: «Ο ὐ α ί, Ο ὐ α ί, Ο ὐ α ί», δηλ. Ἀλλοίμονο! Ἀλλοίμονο! Ἀλλοίμονο!
Ἀλλοίμονο καί τρισαλλοίμονο στούς ἁμαρτωλούς, πού κατοικοῦν στή γῆ, ἀπό ὅσα πρόκειται νά ξεσπάσουν εἰς βάρος τους μέ τά σαλπίσματα τῶν τριῶν ἑπομένων Ἀγγέλων.
Ἀλλά ἄς δοῦμε τήν φοβερή καί σωτήρια προειδοποίησι, ὅπως τήν εἶδε, τήν ἄκουσε καί μέ δραματική λακωνικότητα τήν περιγράφει ὁ θεόπτης Συγγραφεύς:
Ἀποκ. Η’ 13. «Κ α ί ε ἶ δ ο ν, κ α ί ἤ κ ο υ σ α ἑ ν ό ς ἀ ε τ ο ῦ π ε τ ο μ έ ν ο υ ἐ ν μ ε σ ο υ ρ α ν ή μ α τ ι λ έ γ ο ν τ ο ς φ ω ν ῇ μ ε γ ά λ ῃ· ο ὐ α ί, ο ὐ α ί, ο ὐ α ί τ ο ύ ς κ α τ ο ι κ ο ῦ ν τ α ς ἐ π ί τ ῆ ς γ ῆ ς ἐ κ τ ῶ ν λ ο ι π ῶ ν φ ω ν ῶ ν τ ῆ ς σ ά λ π ι γ γ ο ς τ ῶ ν τ ρ ι ῶ ν Ἀ γ γ έ λ ω ν τ ῶ ν μ ε λ λ ό ν τ ω ν σ α λ π ί ζ ε ι ν».
Βλέπει ὁ Ἰωάννης ἕναν ἀετό νά πετάη εἰς τά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ, εἰς τό ζενίθ, καί μέ μεγάλη φωνή ἀνθρώπινη νά προειδοποιῇ ἄλλη μιά φορά τούς ἀνθρώπους, διά νά μετανοήσουν.
«Τ ο ῖ ς ἀ μ ε τ α ν ο ή τ ο ι ς τ ῆ ς θ ε ί α ς ὀ ρ γ ῆ ς ε ἰ ς δ ή λ ω σ ι ν π έ τ ε τ α ι κ α ί κ ρ ά ζ ε ι ὁ ἀ ε τ ό ς ὡ ς ἄ ν τ ῷ φ ό β ῳ τ α ύ τ η ς, τ ῆ ς ἑ α υ τ ῶ ν γ έ ν ω ν τ α ι σ ω τ η ρ ί α ς». Πετάει, δηλαδή, μεσούρανα καί κράζει ὁ ἀετός, γιά νά φανερώσῃ τήν θεϊκή ὀργή, ἐξ αἰτίας τῶν ἀμετανοήτων, μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι ὁ φόβος τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ θά γίνη ἀφορμή τῆς σωτηρίας τους, ἑρμηνεύει ὁ Ἀρέθας.
Εἶναι περίεργο, βεβαίως, ν’ ἀκούγεται ἀπό ἀετό ἀνθρώπινη φωνή, ἀλλά ὄχι καί ἀνεξήγητο. Χρησιμοποιεῖ ὁ Θεός καί τήν παράδοξο αὐτή λαλιά τοῦ ἀετοῦ, γιά ξυπνήσουν καί μετανοήσουν οἱ μέχρι τότε ἀμετανόητοι. Γιά τόν ἴδιο σκοπό, δέν ὡμίλησε ἄλλοτε καί ἡ ὄνος τοῦ Βαλαάμ, καθώς εἴδαμε προηγουμένως; (Α’. Τόμος σελ. 139 κ.ἑ.).
Ὁ ἀετός αὐτός ἐξ ἄλλου, διά τόν ὁποῖον ὁμιλεῖ ἡ Ἀποκάλυψις, δέν εἶναι, φυσικά, ἀετός συνήθης, ἀλλά Ἄγγελος. Μερικά χειρόγραφα, μάλιστα, γράφουν, ἀντί τοῦ «ἀ ε τ ο ς» «ἄ γ γ ε λ ο ς». Πρόκειται, ὅπως ἑρμηνεύει ὁ Ἀνδρέας, περί Ἀγγέλου ὑπό μορφήν ἀετοῦ.
Χρησιμοποιεῖται ὅμως ἐδῶ ἀλληγορικά ὁ ἀετός, διότι εἶναι ὁ Βασιλεύς τῶν πτηνῶν καί διότι πετᾶ πολύ ψηλά. Ψηλότερα ἀπό ὅλα τά πτηνά. Τοποθετεῖ ὁ Θεός εἰς τό ζενίθ τοῦ οὐρανοῦ τόν ἀετόν, διά νά δείξῃ, ὅτι ὅπως τό ὕψος αὐτό, ὁ ὑψηλότερος αὐτός τόπος, δεσπόζει ὅλου τοῦ κόσμου, ἔτσι καί τά τρία «ο ὐ α ί», ἤτοι οἱ τρεῖς ἑπόμενες ἀπειλές συμφορῶν, τῆς πέμπτης, τῆς ἕκτης καί τῆς ἕβδομης σάλπιγγος, θά γίνουν αἰσθητές, ὄχι μόνον εἰς τό ἕν τρίτον τοῦ κόσμου, ὅπως ἔγιναν τῶν τεσσάρων προηγουμένων σαλπισμάτων, ἀλλά εἰς ὁλόκληρον τόν κόσμον.
Ὁ ἀετός εἶναι ἐπίσης ὀξυδερκέστατος. Ἀπό ἐκεῖνα τά ὕψη δέν τοῦ διαφεύγει τίποτε κάτω στή γῆ. Διακρίνει εὐκρινέστατα τό θήραμά του καί ἐπιπίπτει ἐναντίον του μέ ἀρίστην εὐστοχίαν. Θέλει, λοιπόν, ὁ Θεός μέ τήν ὀξυδέρκειαν τοῦ ἀετοῦ νά τονίση, ὅτι κανείς ἀπό τούς ἀσφραγίστους κακούς ἀνθρώπους θά διαφύγη τήν θείαν τιμωρίαν.
Καί ὁ Ἰωάννης, πού βλέπει τίς ὁράσεις αὐτές, τίς ἐξαίσιες καί φοβερές καί γράφει δι΄ ἀποκαλύψεως τά ὑψηλά θεολογικά του νοήματα, τά ὁποῖα περιέχει εἰς τό Εὐαγγέλιόν του, ὀνομάζεται «ἀετός ὑψιπέτης», ὅπως στόν Α’ Τόμο τῆς Ἀποκαλύψεως εἴδαμε.
Πετᾶ δέ ὁ ἀετός – Ἄγγελος εἰς τά ὕψη τοῦ Οὐρανοῦ, εἰς τά μεσουράνια, διά νά δείξῃ, ὅτι εἶναι σταλμένος ἀπό τόν Θεόν, διά νά προειδοποίησῃ τούς ἀνθρώπους, διά τά μέλλοντα δεινά, πού τούς περιμένουν, ἕνεκα τῆς ἀποστασίας τῆς ἀνθρωπότητος. Φωνάζει ὁ ἀετός ἀπό τό μέσον τοῦ οὐρανοῦ, διά νά τόν ἀκούσῃ ὅλη ἡ ἀνθρωπότης, ἀλλά καί διά νά τόν προσέξουν οἱ ἄνθρωποι, καθότι εἶναι περίεργον τό φαινόμενον.
Καί τί λέγει, ὁ ἀετός; «Ο ὐ α ί, Ο ὐ α ί, Ο ὐ α ί». Ἀλλοίμονον! Ἀλλοίμονον! Ἀλλοίμονον! Τρισαλλοίμονον δηλ. στούς ἀνθρώπους ἀπό τίς ὑπόλοιπες φωνές τῶν σαλπίγγων τῶν Ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι πρόκειται νά σαλπίσουν μετά ταῦτα.
Τρία «Ο ὐ α ί» λέγει, διότι τρεῖς πληγές νέες πρόκειται νά ἔλθουν, ὅσα ἀκριβῶς εἶναι καί τά σαλπίσματα, πού ὑπολείπονται. «Ε π ε ί, λ έ γ ε ι ὁ Ἀ ρ έ θ α ς, μ ή τ ῷ σ α λ π ι σ μ ῷ τ ῶ ν π ρ ο η χ η σ ά ν τ ω ν ἀ γ γ έ λ ω ν π ρ ό ς μ ε τ ά ν ο ι α ν ἀ π ε ῖ δ ο ν, τ ί ἄ ν ὑ π ο λ ε ί π η τ α ι ἄ λ λ ο, ἤ τ ό π ά λ ι ν τ ῇ σ ά λ π ι γ γ ι ὡ ς ἐ ξ ὕ π ν ο υ δ ι α ν α σ τ ῆ ν α ι π ρ ό ς τ ή ν τ ῶ ν σ ω τ η ρ ί ω ν α ὐ τ ο ῖ ς ἐ ρ γ α σ ί α ν». Ἐπειδή, λέγει, δέν πρόσεξαν τά σαλπίσματα τῶν ἀγγέλων, πού σάλπισαν προηγουμένως, διά νά μετανοήσουν, τί ἄλλο πλέον θά ὑπολείπεται, παρά πάλιν μέ σάλπισμα νά ξυπνήσουν, διά νά ἐργασθοῦν ἐκεῖνα, πού χρειάζονται διά τήν σωτηρίαν τους;
Διά ποίους ὅμως λέγει ὁ ἀετός τά «Ο ὐ α ί» αὐτά; Γιά ποιούς ἠχοῦν τά ἀλλοίμονον; Τά λέγει, διά τούς ἀνθρώπους, πού ἀ π ο σ τ ά τ η σ α ν, ἀπό τόν Θεόν καί ἔμειναν ἀμετανόητοι καί σκληροκέφαλοι. Ἀπευθύνεται πρός ὅλους ἐκείνους, πού δέν ἐπωφελήθησαν ἀπό τίς προηγούμενες παιδαγωγικές τιμωρίες τοῦ Θεοῦ, γιά νά διαλέξουν τόν δρόμον τῆς σωτηρίας.
Τρομερόν πρᾶγμα, ἀναγνῶστα, ἡ ἁμαρτία καί ἡ ἀποστασία. Ἡμεῖς δυστυχῶς, ναρκωμένοι ἀπ’ αὐτήν, δέν καταλαβαίνομε τόν κίνδυνον. Παίζομε μέ αὐτήν, ὅπως τό μικρό παιδί παίζει μέ τήν χειροβομβίδα. Ἡ ἁμαρτία μᾶς αἰχμαλωτίζει, μᾶς ἀπονεκρώνει καί μᾶς ὁδηγεῖ σιγά – σιγά στόν θάνατο τόν αἰώνιο.
Ἕνα κακό ὑπάρχει μόνον, ἔλεγε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: ἡ ἁ μ α ρ τ ί α. Αὐτῆς συνέπεια εἶναι ἡ νάρκη, ἡ ἀβουλία, ἡ ἀπιστία, ὁ θάνατος, ἡ αἰώνια κόλασις καί τιμωρία…
Ἀπό τίς τιμωρίες αὐτές τίς σκληρές, πού θά ἔλθουν εἰς τήν ἀνθρωπότητα, ὅπως μᾶς τίς περιγράφει ἡ Ἀποκάλυψις, καταλαβαίνουμε τό βάρος τῆς ἁμαρτίας. Πρέπει ὅμως ἐδῶ νά τονίσωμε, ὅτι ἡ προειδοποίησις μέ τήν φωνή τοῦ ἀετοῦ εἶναι μεγίστης σημασίας. Εἶναι μία προειδοποίησις μεγαλόστομη, κραυγαλέα.
Ὁ μεγάλος ἦχος τῆς φωνῆς καί τά «ἀ λ λ ο ί μ ο ν ο ν», σκιαγραφοῦν τήν συνταρακτική πορεία τῶν νέων πληγῶν τῆς ἀνθρωπότητος. Δίνουν μιά εἰκόνα τῆς φοβερότητος καί τῆς τραγικότητος τῶν μελλόντων δεινῶν.
Εἶναι μιά κραυγή ἀγάπης τοῦ Οὐρανίου Πατρός, πού βλέπει τήν ἁμαρτωλή ἀνθρωπότητα νά συνεχίζη τόν κατήφορον καί τήν πορείαν της μέσα στόν τυφῶνα τοῦ ὑλισμοῦ καί τῆς ἀπιστίας. Εἶναι ἕνα σωτήριο σῆμα κινδύνου, προτοῦ ἐπακολουθήση τό βάραθρο τῆς συντριβῆς. Εἶναι ἡ φωνή, πού δίνει ἀκόμη λίγο χρόνο μετανοίας. Ὕστερα θά ἐκσπάση ἡ θύελλα, ἡ καταιγίδα, ὁ θάνατος, ἡ Κόλασις…
Καί πράγματι! Ποιός μπορεῖ νά φαντασθῇ τήν τιμωρίαν τῆς αἰωνίου Κολάσεως; Ἀκριβῶς, ἐπειδή εἶναι τόσον τρομακτικές αἱ συνέπειές της, ἦλθεν ὁ Χριστός, ὁ Θεός ἐδῶ στή γῆ καί τιμωρήθηκε ὁ Ἴδιος, ἀντί ἡμῶν, τόσο σκληρά! Σταυρώθηκε ΕΚΕΙΝΟΣ, διά νά γλυτώσωμεν ἡμεῖς! Μόνον ὁ Θεός γνωρίζει εἰς ὅλην του τήν ἔκτασιν τό βάρος τῆς ἁμαρτίας καί γι’ αὐτό πασχίζει καί τά πάντα μετέρχεται, γιά νά μή χάσωμε τήν ψυχή μας καί πάθωμε τό ἀνεπανόρθωτο αὐτό κακό τῆς αἰωνίου Κολάσεως.
Δυστυχῶς καί στίς ἡμέρες μας καί πάντοτε παρατηρεῖται ἀμετανοησία καί μεγάλη ἀποστασία καί ἀθεοφοβία σέ μεγάλη μερίδα ἀνθρώπων.
Ἀνάγκη λοιπόν πᾶσα νά μετανοήσωμε. Τί περιμένωμε; Νά ἔλθουν πρῶτα αἱ «Ο ὐ α ί» καί τότε νά μετανοήσωμεν;
1910 – 1982
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ †Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου «Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΕΞΗΓΗΜΕΝΗ (ΤΟ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ)». Τόμος 3ος σελ. 36.
Ἀποκομίζει μεγάλη πνευματική ὠφέλεια ὅποιος μελετᾶ τό βιβλίο αὐτό τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου.
