Β’ Μοναχικόν σχῆμα–ἀσκητικοί ἀγῶνες
Ὅθεν ἀφοῦ ἔφθασεν εἰς τήν Ἱερουσαλήμ καί ἐπροσκύνησε μέ μεγάλην εὐλάβειαν ὅλους τούς Ἁγίους Τόπους, ἐπόθησε νά συνομιλήσῃ καί μέ τούς Ὁσίους Πατέρας, οἵτινες ἠγωνίζοντο εἰς τάς ἐρήμους ἐκείνας, διά νά λάβῃ ἀπό αὐτούς τύπους καί κανόνας τῆς ἀσκητικῆς πολιτείας. Πηγαίνων ὅθεν εἰς τό Σίναιον ὄρος, εἶδεν Ὁσίους Πατέρας θαυμαστούς, οἵτινες ἠγωνίζοντο εἰς τήν ἄσκησιν, ἄλλοι ὑπέρ τούς ὀγδοήκοντα χρόνους καί ἄλλοι εἰς ὅλην των τήν ζωήν, καί θαυμάζων τήν ὑπερφυσικήν πολιτείαν των, παρεκάλεσεν αὐτούς μετά δακρύων νά δεχθῶσιν αὐτόν εἰς τήν συνοδείαν των· καί γενόμενος δεκτός παρ’ αὐτῶν, ἀπέβαλεν εὐθύς τά κοσμικά ἐνδύματα, καί μαζί μέ αὐτά ἀπέβαλε καί τό κοσμικόν ὄνομα μετονομασθεῖς Μελέτιος καί ἔγινε Μοναχός, ἐνδυθείς τά τρίχινα τῶν Μοναχῶν ἱμάτια· μετ’ αὐτῶν ἐνεδύθη καί τήν τραχύτητα καί τήν σκληραγωγίαν τῆς ἀσκήσεως καί οὕτως ἠγωνίζετο εἰς κάθε εἶδος ἀρετῆς. Τήν μέν ἡμέραν ὑπηρέτει εἰς τάς χρείας τῆς ἀδελφότητος, τήν δέ νύκτα διῆγεν εἰς προσευχάς καί δοξολογίας καί εἰς ἀνάγνωσιν τῶν Θείων Γραφῶν καί ἄλλοτε μέν ἐλάμβανεν ὀλίγον ὕπνον, διά τήν ἀνάγκην τῆς φύσεως, ἀκουμβῶν εἰς ἕν σχοινίον, ἄλλοτε δέ ἔπιπτεν ἐπάνω εἰς τό ξηρόν ἔδαφος τῆς γῆς, διότι δέν εἶχεν οὔτε κλίνην, οὔτε στρῶμα, οὔτε φόρεμα δεύτερον, καί ἄλλοτε διήρχετο τήν νύκτα τελείως ἄγρυπνος, καί ὁλοκλήρους ἑβδομάδας, ἤτοι τήν Μεγάλην Ἑβδομάδα τῶν Ἁγίων τοῦ Κυρίου Παθῶν, καί εἰς τάς ἄλλας τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν.
Ἀφοῦ παρῆλθεν ἱκανός καιρός, ὁ Ὅσιος ἐν τῷ μέσῳ τῶν θείων ἐκείνων Πατέρων ἀγωνιζόμενος μέ ἀνδρείαν εἰς τάς πρακτικάς ἀρετάς, ἀνεβιβάσθη εἰς τήν ὑψηλήν θεωρίαν καί ἠξιώθη νά λάβῃ καί πνευματικά χαρίσματα. Ἐκ τούτου δέ τί συνέβη; ἐθαυμάζετο ὁ Ἅγιος ἀπό ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι τόν ἐγνώριζον, ἐλαλοῦντο αἱ ἀρεταί του εἰς τούς μακράν ὄντας καί ἐφημίζετο ἀπό ὅλους τό ὄνομά του. Ὅθεν λυπούμενος δι’ αὐτά (διότι ἐφοβεῖτο, μήπως διά τούς ἐπαίνους τῶν ἀνθρώπων ὑστερηθῇ παρά τοῦ Θεοῦ τούς μισθούς τῶν ἀγώνων του καί ἀνωφελῶς κοπιάζῃ) ἀπεφάσισε ν’ ἀναχωρήσῃ καί φεύγει διά νυκτός ἀπό τό Μοναστήριον, καί πηγαίνει πάλιν εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, διότι ἠγάπα νά μείνῃ πρός καιρόν εἰς τόν Τάφον τοῦ Κυρίου, διά νά ἀξιωθῇ νά ἴδῃ τό Θεῖον φῶς, τό ὁποῖον ἀναβρύει ἀπό τόν Τάφον τοῦ Κυρίου, καί νά πληροφορηθῇ τό θαῦμα τοῦτο διά τῶν ὀφθαλμῶν του.
Ὅθεν ἀφοῦ ἠξιώθη νά τό ἴδῃ, ὡς ἐπόθει, ἐπῆγεν εἰς τήν Αἴγυπτον καί εἰς τήν Ἀλεξάνδρειαν· καί ἀπό ἐκεῖ ἐπιστρέψας πάλιν εἰς τήν Συρίαν, ἐπῆγεν εἰς τήν Δαμασκόν, μέ σκοπόν νά συνάξῃ ὡς ἡ φιλόπονος μέλισσα ἀπό διαφόρους Πατέρας τό μέλι τῆς ἀρετῆς. Ἀναχωρῶν δέ ἀπό τήν Δαμασκόν (διότι δέν ὑπέφερε νά ζῇ μέ τό ἐκεῖσε πλῆθος τῶν ἀσεβῶν) ἐπῆγεν εἰς τό ὄρος τοῦ Λάτρου, εἰς τό ὁποῖον ἔμεινε καιρόν πολύν. Ἔπειτα ἐπῆγεν εἰς τό Γαλλήσιον ὄρος, τό ὁποῖον εὑρίσκεται εἰς τήν Μικράν Ἀσίαν, ὀλίγον μακράν ἀπό τήν παλαιάν Ἔφεσον, τό ὁποῖον ἔχει ἐπάνω Μοναστήριον μέγα, τό ὁποῖον συνέστησεν ὁ μέγας πατήρ ἡμῶν Λάζαρος ὁ Γαλλησιώτης· ὁ δέ Θεός τό ηὔξησε καί τό ἐδόξασε μεγάλως, στολίζων αὐτό μέ τόν ἀθάνατον στολισμόν τῆς ἀρετῆς, διότι ἀπό αὐτό τό Μοναστήριον ἐβλάστησαν Ὅσιοι ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι ἔλαμψαν ὡς φωστῆρες καί ἐφώτισαν τήν οἰκουμένην.
Πηγαίνων δέ εἰς τό ρηθέν Μοναστήριον ὁ Μελέτιος καί βλέπων τούς ἐν αὐτῷ εὑρισκομένους Πατέρας, ἐθαύμασε τήν ἀσκητικήν πολιτείαν των καί ποθῶν νά συγκατοικήσῃ μέ αὐτούς, τούς παρεκάλει νά δεχθῶσιν αὐτόν, καί οὕτως ἑνοῦται καί αὐτός μέ τό κοινόν σῶμα τῆς ἀδελφότητος, καί γίνεται μεγαλόσχημος, παραδίδων ἑαυτόν εἰς ὑπακοήν ἑνός γέροντος, Μάρκου ὀνομαζομένου, Ἀμισέλλη δέ ἀποκαλουμένου. Ἀλλά τίς νά διηγηθῆ τήν ὑπερβολικήν σου ταπείνωσιν, ὦ θαυμαστέ Μελέτιε; τίς νά παρταστήσῃ τήν πρός τάς ὑπηρεσίας προθυμίαν σου; Τίς νά φανερώσῃ τό ἄοκνον καί καταδεκτικόν τῆς γνώμης σου; Σύ ὀλίγα χρόνια εἶχες, πολλά δέ ἔργα ἔκαμες· εἰς ὅσα σέ επρόσταζεν ὁ πνευματικός σου Πατήρ ὑπήκουες προθύμως, ὑπηρέτεις ἐξαίρετα, διηκόνεις γλυκύτατα, καί τήν συνηθισμένην σου σκληραγωγίαν δέν ἠμέλεις, διότι καί αἱ νύκτες σέ εἶχον ἄγρυπνον εἰς τάς προσευχάς, καί αἱ ἡμέραι σέ εἶχον δακρύοντα καί σχεδόν οὐδέ στιγμή ὥρας παρήρχετο κατά τήν ὁποίαν δέν ἐμελέτας εἰς τήν καρδίαν σου καί εἰς τό στόμα σου τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ λέγων· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν μέ».
Μένων ὁ Ὅσιος Μελέτιος μέ τόν Γέροντα αὐτοῦ πολύν καιρόν, καί κάμνων ἄκραν ὑπακοήν εἰς αὐτόν, ὄχι μόνον ἐπῃνεῖτο καί ἐθαυμάζετο παρ’ αὐτοῦ, ἀλλά καί παρά τῶν ἄλλων, οἵτινες συναναστρέφοντο μέ τόν αὐτοῦ Γέροντα· διότι διηγούμενος ὁ Γέρων τάς ἀρετάς τοῦ Ὁσίου Μελετίου, ἐδείκνυεν αὐτόν τύπον καί παράδειγμα τῆς κατά Θεόν πολιτείας εἰς ὅλους τούς ἐκεῖ εὑρισκομένους ἀδελφούς. Ἐσυνήθιζε δέ ὁ θεῖος Μελέτιος νά κλείεται ἐντός τοῦ κελλίου του καί νά διέρχεται τεσσαράκοντα ἡμέρας νῆστις, μιμούμενος τόν Μωϋσήν καί τόν Ἠλίαν, καί μάλιστα τόν Διδάσκαλον Χριστόν· οἱ δέ διακονηταί ἔκλειον ἐντός τοῦ κελλίου του ἕν ἀγγεῖον μεθ’ ὕδατος καί μετρημένα ξηρά σῦκα καί ἀφοῦ παρήρχοντο αἱ ἡμέραι εὕρισκον πάλιν αὐτά σῶα καί ἀνελλιπῆ, ἐπειδή δέν ἔτρωγεν αὐτά ὁ Ὅσιος. Ὅθεν ὅλον τό Γαλλήσιον ὄρος ἐθαύμαζε, καί ὅλα τά περίχωρα τῆς Ἀσίας ἐκ τῆς φήμης ἔτρεχον νά ἴδουν τοιοῦτον ἀγωνιστήν.
Ἀλλ’ ἐπειδή ἠμπόδιζον αὐτόν εἰς τήν ἡσυχίαν καί τήν ἄσκησιν, διά ταύτην τήν αἰτίαν ἐλυπεῖτο πολύ ὁ Ὅσιος καί εσυλλογίζετο τίνα τρόπον νά μεταχειρισθῇ, ὅπως φύγῃ τήν δόξαν τῶν ἀνθρώπων καί τούς ἐπαίνους, παρακαλῶν διά τοῦτο ἡμέραν καί νύκτα τόν Θεόν, ἵνα δείξῃ εἰς αὐτόν τό ποθούμενον. Τό μεσονύκτιον λοιπόν, ἐν ᾧ ἐδέετο περί τούτου εἰς τόν Θεόν, ἐγέμισε τό κελλίον του θείου καί οὐρανίου φωτός καί φαίνεται εἰς αὐτόν ὁ Χριστός ἐνδεδυμένος ἔνδυμα θαυμάσιον καί ὑπέρλαμπρον καί γύρωθεν αὐτοῦ ἵσταντο νέοι ὡραιότατοι, βαστάζοντες εἰς τάς χεῖρας σκῆπτρα καί φοροῦντες στολάς λευκάς. Καθώς δέ εἶδε τήν θείαν ταύτην ὀπτασίαν ἔμεινεν ἐκστατικός καί ἔπεσε κατά γῆς· τότε εἷς ἐκ τῶν νέων ἔλαβεν αὐτόν ἐκ τῆς χειρός καί τόν εσήκωσε λέγων· «Ὁ Δεσπότης Χριστός, Μελέτιε, τί φοβεῖσε;» Λέγει τότε ὁ Κύριος· «Ἐκάλεσάς μέ καί διά τοῦτο ἰδού ἦλθον». Ὁ δέ Ὅσιος, ὤν ἀκόμη τρομαγμένος, ὄχι μόνον δέν ὡμίλει, ἀλλ’ οὐδέ νά κοιτάξῃ εἰς τήν θεωρίαν τοῦ Κυρίου ἐτόλμα· ὅθεν τοῦ λέγει πάλιν ὁ Κύριος· «Ὕπαγε εἰς Κωνσταντινούπολιν νά κηρύξῃς τήν ἀλήθειαν, διότι πολεμεῖται».
Ταῦτα εἰπών ὁ Χριστός ἀνέβη εἰς τούς οὐρανούς ὁμοῦ μέ τούς νέους ἐκείνους. Ὁ δέ θεῖος Μελέτιος, πληρωθείς ἀνεκδιηγήτου χαρᾶς, ἐσκέπτετο νά κάμῃ τήν προσταγήν τοῦ Θεοῦ, πλήν δέν ἔκρινε καλόν νά μή τό φανερώσῃ εἰς τόν Γέροντά του. Ὅθεν τοῦ ἀναφέρει τήν βουλήν του ταύτην, ἐκτός τῆς ὀπτασίας, τήν ὁποίαν εἶδεν, καί τόν παρακαλεῖ νά τοῦ δώσῃ ἄδειαν νά ἀναχωρήσῃ· ἀλλ’ ὁ Γέρων, γνωρίζων μέ ποῖον χρήσιμον ἄνδρα συγκατοικεῖ, δέν ἤθελε νά τοῦ δώσῃ ἄδειαν, μάλιστα μέ παντοίους τρόπους καί λόγους ἠμπόδιζεν αὐτόν, ὑπενθυμίζων εἰς αὐτόν τάς πόλεις καί τά ἄλλα, τά ὁποῖα ὅλα εἶναι ἐναντία εἰς τήν μοναδικήν πολιτείαν. Λυπεῖται ὁ Μελέτιος καί παρακαλεῖ πάλιν ὑπέρ τούτου τόν Θεόν, καί εἰσακούεται· διότι τούτου προσευχομένου ἔρχεται φωνή θεϊκή εἰς τόν Γέροντα αὐτοῦ λέγουσα· «Μή ἐμποδίζῃς, ἀλλ’ ἄφες τόν δοῦλόν μου νά ὑπάγῃ εἰς Κωνσταντινούπολιν, διότι ἔχει νά ὠφελήσῃ πολλάς ψυχάς». Ἀφοῦ ὁ Γέρων αὐτοῦ ἤκουσε ταύτην τήν θείαν φωνήν συντροφεύων τόν Ὅσιον Μελέτιον μέ τάς εὐχάς του, ἀπέστειλεν αὐτόν.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Α’ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ (ΣΕΛ. 459 -461) ΑΘΗΝΑΙ 1970.
ΕΠΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
